Imahinasyon

Ulilang lubos na si Jhay. Limang taon ng patay ang kanyang ina, ama at kapatid matapos maaksidente sa kanilang kotse noong uuwi sila sa kanilang probinsya. Siya lamang ang nakaligtas dito. Ngayo’y 25 na taong gulang na siya, nagtratrabaho sa isang kompanya dahil nakapagtapos siya bilang isang IT o Information Technology. Subalit siya ay may matinding pinagdadaanan sakanyang buhay. Siya ay kayumanggi, hindi katangkadan, hindi makinis ang mukha, simpleng manamit, tahimik, seryoso sa buhay at kitang kita ang lungkot sa kanyang mga mata. Nakatira siya sa lumang bahay na naiwan sakanya ng kanyang mga magulang at ipinamana pa ng lolo ng kanyang lolo. Kitang kita ang kalumaan ng kanyang bahay sapagkat ito’y gawa pa sa kahoy. Malawak ang kanilang tahanan na may dalawang kwarto sa ibaba at may apat na kwarto sa itaas. Ang ibang bintana nito ay sira na at ang bubong ay butas-butas. Hinahayaan nalang ito ni Jhay at hindi binibigyang pansin dahil siya nalang din naman ang mag isang naninirahan dito. Pinagtyatyagaan niya nalang ito at hindi pinapaayos. Kinalimutan siya ng parang bula ng mga tita at tito niyang nakakaalala lamang kapag may kailangan noon sakanilang pamilya. Hanggang ngayon ay hindi pa rin niya nahahanap ang kanyang forever kaya wala pa siyang iuuwing pamilya sa bahay na ito. At halos lahat ng kaibigan at kapit-bahay niya ay takot pumasok dito. Kahit na matagal nang wala ang kanyang pamilya lagi pa rin niyang nararamdaman na nasa paligid niya lang ang mga ito. Naririnig niya tuwing 3:00 ng madaling araw ang pagtunog ng mga pinggan na laging inaayos ng kanyang ina sa tuwing pagkatapos nilang maghapunan noon. Ang pagbukas ng radyo na tila tuwang tuwang nakikinig ang kanyang ama sa mga joke dito. Ang pag ugtol ng bola sakanilang sahig habang naglalaro ang kanyang limang taon na bunsong kapatid at ang pagyakap sakaniya ng paborito niyang kapatid habang natutulog at naglalambing. Sanay na sanay na si Jhay sa mga eksenang ganito at minsan sumisigaw na lamang siya ng “Ina, dahan dahan lang po sa paghuhugas” “Ama, hinaan niyo naman ang radyo at ang tawa ninyo dahil natutulog ang paborito kong kapatid” “Oh ikaw bunso, magpahinga ka na, halos maghapon ka ng naglalaro dyan ng bola mo ah” at sabay pipikit ulit at matutulog.

Isang gabi, 9:00pm na ito nakauwi sakanyang tahanan dahil pinag overtime sila ng kanilang boss at natagalan pa sa pagbyahe pauwi dahil sa walang humpay na lakas ng ulan. Pagkarating niya sa kanyang bahay ay agad siyang kumuha ng planggana na pinangsagod niya ito sa mga tumutulong tubig sa bubong. Pilit din niyang inaayos ang bintana na bukas sara sa sobrang lakas ng hangin. Ang kurtina nila ay nililipad na din na tila may babaeng nakatayo sa may bintana. Naririnig na din niya ang kanyang pamilya na natatarantang ginagawa pa rin ang madalas niyang naririnig tuwing 3:00 ng madaling araw. Napalakas din ng kulog at kidlat ng biglang nanghina si Jhay. Pumunta siya sakanilang paliguan habang nakayuko at nakita niyang may pumapatak na dugo mula sa kanyang mukha. Takot na takot itong humaranap sa salamin at nakita ang sarili na duguan ang buong mukha. Takang taka siya kung bakit ito dumudugo, nagmadaling naghilamos si Jhay at natuklasan niya na pumutok lang pala ang pinakamalaking tigyawat sa kanyang noo. Tumawa si Jhay ng napakalakas habang lumakad papasok ng kanyang kwarto sabay sabing ”Hahahahahaha, ang tagal tagal ko ng malungkot at ngayon ko nalang nakita ang sarili ko ganito kasaya. Siguro kailangan ko nang kalimutan ang nakaraan. Masyado akong nagpapaapekto sa mga taong wala na sa buhay ko. Alam kong mahal nila ako pero masyado ko nang pinapahirapan ang sarili ko dahil sa mga imahinasyon ko” at Tumila na rin ang ulan at natulog ng mahimbing si Jay, simula ng gabing iyon hindi na siya nag isip ng kung ano anong bagay.

Malaki ang pinagbago ni Jhay makalipas ang gabing iyon, mas naging masipag siya sakanyang trabaho at palangiti sa kapwa tao. Umiba na rin ang kanyang pananamit at mas naging pormal sa sarili, unti unti na ding nawawala ang mga tigyawat sa kanyang mukha. Makalipas ang isang buwan, nahanap na rin niya kokompleto sa buhay niya. Lumipat na rin sila ng tirahan, bago ito umalis at kalimutan lahat ng mapapait na alala sa lumang tirahan ay sinambit niyang “Paalam na, masaya ako dahil alam ko sa sarili ko na ayos na ako at masaya sa kung anong natira sa buhay ko”. At simula noon, masayang nagkapamilya si Jhay kasama ang kanyang asawang si Lily.