Ulilang
lubos na si Jhay. Limang taon ng patay ang kanyang ina, ama at kapatid matapos
maaksidente sa kanilang kotse noong uuwi sila sa kanilang probinsya. Siya
lamang ang nakaligtas dito. Ngayo’y 25 na taong gulang na siya, nagtratrabaho
sa isang kompanya dahil nakapagtapos siya bilang isang IT o Information
Technology. Subalit siya ay may matinding pinagdadaanan sakanyang buhay. Siya
ay kayumanggi, hindi katangkadan, hindi makinis ang mukha, simpleng manamit,
tahimik, seryoso sa buhay at kitang kita ang lungkot sa kanyang mga mata. Nakatira
siya sa lumang bahay na naiwan sakanya ng kanyang mga magulang at ipinamana pa
ng lolo ng kanyang lolo. Kitang kita ang kalumaan ng kanyang bahay sapagkat ito’y
gawa pa sa kahoy. Malawak ang kanilang tahanan na may dalawang kwarto sa ibaba
at may apat na kwarto sa itaas. Ang ibang bintana nito ay sira na at ang bubong
ay butas-butas. Hinahayaan nalang ito ni Jhay at hindi binibigyang pansin dahil
siya nalang din naman ang mag isang naninirahan dito. Pinagtyatyagaan niya
nalang ito at hindi pinapaayos. Kinalimutan siya ng parang bula ng mga tita at
tito niyang nakakaalala lamang kapag may kailangan noon sakanilang pamilya. Hanggang
ngayon ay hindi pa rin niya nahahanap ang kanyang forever kaya wala pa siyang
iuuwing pamilya sa bahay na ito. At halos lahat ng kaibigan at kapit-bahay niya
ay takot pumasok dito. Kahit na matagal nang wala ang kanyang pamilya lagi pa
rin niyang nararamdaman na nasa paligid niya lang ang mga ito. Naririnig niya
tuwing 3:00 ng madaling araw ang pagtunog ng mga pinggan na laging inaayos ng
kanyang ina sa tuwing pagkatapos nilang maghapunan noon. Ang pagbukas ng radyo na
tila tuwang tuwang nakikinig ang kanyang ama sa mga joke dito. Ang pag ugtol ng
bola sakanilang sahig habang naglalaro ang kanyang limang taon na bunsong
kapatid at ang pagyakap sakaniya ng paborito niyang kapatid habang natutulog at
naglalambing. Sanay na sanay na si Jhay sa mga eksenang ganito at minsan sumisigaw
na lamang siya ng “Ina, dahan dahan lang po sa paghuhugas” “Ama, hinaan niyo
naman ang radyo at ang tawa ninyo dahil natutulog ang paborito kong kapatid” “Oh
ikaw bunso, magpahinga ka na, halos maghapon ka ng naglalaro dyan ng bola mo ah”
at sabay pipikit ulit at matutulog.
Isang
gabi, 9:00pm na ito nakauwi sakanyang tahanan dahil pinag overtime sila ng
kanilang boss at natagalan pa sa pagbyahe pauwi dahil sa walang humpay na lakas
ng ulan. Pagkarating niya sa kanyang bahay ay agad siyang kumuha ng planggana
na pinangsagod niya ito sa mga tumutulong tubig sa bubong. Pilit din niyang
inaayos ang bintana na bukas sara sa sobrang lakas ng hangin. Ang kurtina nila
ay nililipad na din na tila may babaeng nakatayo sa may bintana. Naririnig na din
niya ang kanyang pamilya na natatarantang ginagawa pa rin ang madalas niyang
naririnig tuwing 3:00 ng madaling araw. Napalakas din ng kulog at kidlat ng
biglang nanghina si Jhay. Pumunta siya sakanilang paliguan habang nakayuko at
nakita niyang may pumapatak na dugo mula sa kanyang mukha. Takot na takot itong
humaranap sa salamin at nakita ang sarili na duguan ang buong mukha. Takang
taka siya kung bakit ito dumudugo, nagmadaling naghilamos si Jhay at natuklasan
niya na pumutok lang pala ang pinakamalaking tigyawat sa kanyang noo. Tumawa si
Jhay ng napakalakas habang lumakad papasok ng kanyang kwarto sabay sabing ”Hahahahahaha,
ang tagal tagal ko ng malungkot at ngayon ko nalang nakita ang sarili ko ganito
kasaya. Siguro kailangan ko nang kalimutan ang nakaraan. Masyado akong
nagpapaapekto sa mga taong wala na sa buhay ko. Alam kong mahal nila ako pero
masyado ko nang pinapahirapan ang sarili ko dahil sa mga imahinasyon ko” at
Tumila na rin ang ulan at natulog ng mahimbing si Jay, simula ng gabing iyon
hindi na siya nag isip ng kung ano anong bagay.
Malaki
ang pinagbago ni Jhay makalipas ang gabing iyon, mas naging masipag siya
sakanyang trabaho at palangiti sa kapwa tao. Umiba na rin ang kanyang pananamit
at mas naging pormal sa sarili, unti unti na ding nawawala ang mga tigyawat sa
kanyang mukha. Makalipas ang isang buwan, nahanap na rin niya kokompleto sa
buhay niya. Lumipat na rin sila ng tirahan, bago ito umalis at kalimutan lahat
ng mapapait na alala sa lumang tirahan ay sinambit niyang “Paalam na, masaya
ako dahil alam ko sa sarili ko na ayos na ako at masaya sa kung anong natira sa
buhay ko”. At simula noon, masayang nagkapamilya si Jhay kasama ang kanyang
asawang si Lily.